باز باران ، بی طراوت ، کو ترانه؟! سوگواری ست ،رنگ غصه ، خیسی غم ،



 می خورد بر بام خانه ، طعم ماتم . یاد می آرم که غصه ، قصه را می کرد کابوس ، بوسه



  می زد بر دو چشمم گریه با لبهای خیسش.



 دویدم، می دویدم ، توی جنگل های پوچی ، زیر باران مدیحه ، رو به خورشید ترانه ،



   رو به سوی شادکامی .



  می دویدم ، می دویدم ، هر چه دیدم غم فزا بود ، غصه ها و گریه ها بود ،



  بانگ شادی پس کجا بود؟



  این که می بارد به دنیا ، نیست باران ، نیست باران ، گریه ی پروردگار است،



  اشک می ریزد برایم.



 می پریدم از سر غم ، می دویدم مثل مجنون ، با دو پایی مانده بر ره



  از کنار برکه ی خون.



  باز باران ، بی کبوتر ، بوف شومی سایه گستر ، باز جادو ، باز وحشت ،



  بی ترانه ، بی حقیقت ، کو ترانه؟! کو حقیقت؟!



  هر چه دیدم زیر باران ، از عبث پر بود و از غم ، لیک فهمیدم که شادی

                               

 مرده او دیگر به دلها ، مرده در این سوگواری...
 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: